Caro in de Nirvana 4 Fun Trike, klik op de foto voor een vergroting
Sinds kort is mijn droom
werkelijkheid aan het worden en ben ik bezig om mijn vliegbrevet te behalen
voor paramotorvliegen. Na de eerste proefvlucht was ik verkocht. Terwijl ik een
informatief praatje stond te maken vroeg Ivo ineens of ik een keer mee wilde
vliegen. Nee zeggen kon niet meer en voor ik het wist werd ik in een harnas
gehesen en zat ik samen met Ivo gezekerd aan een trike, een motor en een
scherm. Meer was er niet voor nodig om de lucht in te gaan.
Omdat ik hoogtevrees heb had
ik geen idee wat dit met me ging doen. Vastgegespt in mijn harnas had ik
nergens last van ondanks dat ik niets voor me had. Na de laatste check en goede
verzorging van Jeannette: overall, bril, handschoenen, en vooral de geruststellende
woorden dat ik er vooral van moest genieten, stonden we startklaar. Iedereen
deed een stapje achteruit en al gasgevend hobbelden we over het weiland om op
te stijgen.
Het ging helemaal niet zo
snel als ik verwacht had en van de ene op de andere seconde veranderde mijn
hele wereld in een ander perspectief. We vlogen! De koude maartse avondlucht in
mijn neus, boven de bomen een mist met daarachter de ondergaande zon. Een brok
in mijn keel. Een compleet nieuwe ervaring in mijn leven. Een gevoel van rust
overviel me en onder me zag ik de strakke weilanden, het kanaal en zelfs een
groepje reeën. Autootjes reden in kaarsrechte lijn naar hun bestemming en
boerderijen lagen her en der verspreid in het landschap. Zo hoog in de lucht,
neerkijkend op de aarde als een vogel vroeg ik me ineens af waarom we ons toch
druk maken om futiliteiten.
Je begrijpt dat er na de
landing geen weg meer terug was. Dit wilde ik ook! Ik ben direct begonnen met
de opleiding.
Een paar maanden later en een
heleboel grondoefeningen verder sta ik op een mooie windstille zomeravond op
een veld in Rossum.
Wachtend op mijn beurt hoor ik
Ivo zeggen: ‘Caro, jij bent hierna aan de beurt’ en quasi nonchalant daar achteraan:
‘en trek maar een warm jasje aan’. Toen wist ik het: ‘Ik mag de lucht in!’
En dan sta ik startklaar met
het gevoel dat alle stoplichten op rood staan maar ik tóch door moet. Het kan
niet maar ik moet. Alles gaat door mijn hoofd: scherm naar rechts, sturen naar
rechts, links iets aantrekken. Voeten goed op de steuntjes houden zodat ze er
niet van af schieten. Gas doseren. En vooral in de gaten houden: de stopknop.
Toe maar, zet ‘m maar op’
hoor ik in mijn koptelefoon. Met 200% concentratie start ik, een beetje gas
erbij en voor ik het weet zie ik de hele aarde ineens vanuit een ander
gezichtspunt. Ik vlieg! Verbazend over het feit dat er helemaal niet zoveel
voor nodig is om de lucht in te komen maar vooral dat ik hier alleen in mijn
stoeltje zit. Niemand kan me wat maken!
De duidelijke en rustige
instructies van Ivo stellen me gerust. Hij staat naast me en toch ook weer
niet.
Na de landing komt iedereen
op me af om me te feliciteren. Ik hoef niets uit te leggen want iedereen die
hier staat begrijpt wat voor gevoel het is. Dat zie ik aan de grijnzende
gezichten.
Er zullen nog heel wat
oefeningen volgen en ik zal nog heel wat meer ervaring moeten krijgen maar het
begin is er! Het ziet er makkelijk uit maar vliegen doe je niet zomaar.
Caro met veel plezier bezig met grondoefeningen.
Klik op de foto voor een vergroting.